John Wick 4: Efsane Vurmaya Devam Ediyor

İlk filminden bu yana kurduğu mitolojiyi bozmayan ve hatta bu film ile en olgun haline ulaşıldığı John Wick serisinin 4.filmi, 3 saate yakın süresine rağmen sıkmayan bir aksiyona sahip. Chad Stahelski, önceki bölümlerde dallanıp budaklanan hikayeyi, bu bölümde daha sade bir omurgaya oturtmuş. 

John Wick serisinin alamet-i farikası olan kareografik şiddet, bu filmde neredeyse soyut bir sanat eserine dönüşmüş durumda. Osaka Continental'de başlayan kan akışı, Paris sokaklarına, Arc de Triomphe trafiğine ve sonunda Sacre-Coeur merdivenlerine kadar uzanıyor. Kameranın aktifliğiyle biz de buna en yakından tanıklık ediyoruz. Özellikle apartman sekansındaki üstten tek plan hissi veren çekim, bina için aksiyonu zerresine kadar nasıl seyirciye aksettirilir, onun dersini veriyor.  Breaking Bad'in benzer bir sahnesini yad ediyor gibi izledik.

Keanu Reeves'in performansı ise minimalizmin gücüne yaslanıyor. Az Konuşuyor, yorgunluğu yüzünden okunuyor. Ama bu sessizlik Wick'in yıllardır taşıdığı ağırlığı daha da hissedilir kılıyor. Serinin ilk filmdeki intikam motivasyonun getirdiği hareketlilik, kendini bir nevi yorgunluk ve bıkkınlığa bırakmış gibi. Bunun yanında serinin yeni yüzleri heyecanlarını filme aktarmaktan geri durmuyor. Özellikle Caine (Donnie Yen) serinin yan karakterleri arasında şimdiden ikonik bir yer edinmiş diyebilirim.

Elbette film, kendine has gösterişinden ödün vermiyor. Kimi sahneler gereğinden uzun, kimi diyaloglar olduğundan fazla mitolojik ciddiyet taşıyor. Fakat John Wick filmlerinin doğasında bu aşırılık var. Şiddetin kendisi kadar onun teatral sunumu da bu evrenin bir parçası, bir seremonisi. Kan dökülmesi ya da insanların hunharca öldürülmesi bu anlatıda hiç absürt kaçmayan şeyler. Aksine "kan dökülmesi, asıl mesele".

Serinin en haz veren filmi kuşkusuz birinci film. John Wick'in yeniden doğuşuna şahit olmak, onun yüceliğinin başkaları tarafından zikredilmesine tanık olmak, izlerken bizleri de gaza getiren unsurlardı. Ancak serinin 4.filmi olan bu film, bence 1'den sonraki en güzeli ve en doyurucusu idi. Bunu uzun olan süresine rağmen söyleyebilirim. Serinin devamı gelir mi bilinmez, Keanu Reeves'in bunu istediğini okumuştum ama bu tempoya daha fazla katlanabilir mi emin değilim. Oynadığı John Wick karakteri gibi, kendisinin de yorgun olduğunu düşünenlerdenim zira. 

Living: Ikiru Londra'da Yeniden Can Buluyor

Japon yönetmen Akira Kurusawa'nın 1952 tarihli klasiği Ikiru'nun (a.k.a. To Live) uyarlaması olan ve Oliver Hermanus'un yönettiği Living filmi, hikayeyi Londra'ya taşıyor. İkinci Dünya Savaşı sonrası Londra'sında geçen bu drama, ölümcül bir sağlık tanısı alan ve bunun üzerine hayatını gözden geçirmeye başlayan yaşlı bir memurun hikayesini, Bill Nighy'nin olağanüstü performansıyla anlatıyor. 

İlk kez Shaun of the Dead filmiyle kendisiyle tanıştığım ve hayranı olduğum Bill Nighy'nin canlandırdığı baş karakterimiz Williams, hayatı boyunca aynı şeyleri yapan, aynı hayatı yaşayan, melon şapkalı bir memur. Alışkanlıklar yumağı o kadar tekdüzeleşmiş ki, departmanındaki tek kadın çalışan Margaret (Aimee Lou Wood) ona "Bay Zombi" lakabını takmış. 

Williams'ın, doktorunun kendisine sadece birkaç aylık ömrü kaldığını söylemesi üzerine verdiği cevap, katı ingiliz tavrının istem dışı bir parodisi adeta. Ancak o an, hayatının hali hazırda ne kadar 'ölü' olduğunu fark ettiği an oluyor. Hayatını gözden geçirmeye başlıyor ve ölmeden önce olabileceği en iyi kişi olmaya karar veriyor. Ve bu uğurda mahallenin anneleri tarafından departmanına iletilen mütevazı bir çocuk parkı talebinin, bürokratik ataletle bekletilmesini sonlandırmak için girişimlerde bulunuyor. 

Williams, biraz fazla bastırılmış ve çoğunlukla dile getirilmeyen bir hüznü barındıran bir karakter olsa da, Bill Nighy'nin performansı onu sürekli ilgi çekici kılıyor. Filmin sakinliğinin tüm yükünü sırtında taşıyor. 

Living filmi, uyarlandığı film olan Ikiru'dan farklar içeriyor. İntikamcı yerel gangsterler bu filmde çıkarılmış. Bunun yanında gizemli seslendirme de çıkmış. Ancak yapısal olan ana etkenler filmde bulunuyor ve nihai anlam ve duygu örtüşüyor denebilir.