Yaşamın en dramatik anlarından biri hiç kuşkusuz 'bir gülüşe aldanmak' olmuştur. Sıradan bir gülüşe 'Kader' çizilir,bir yalnızlık armağan edilir.O gülüşü her an görebilmek için bir ömür harcanır ve o gülüşün içinde 'Masumiyet' kaybedilir.Bekir olmak kolay değildir.Harcadığı ömür her yalnızlıktan arda kalanlardır.
Velhasıl Hasan Ali Toptaş Yalnızlıklar adlı eserinde "Ben sensizliği yalnızlık sanmıştım her keresinde." der.Kaderinin peşinde Bekir de bu söze itaat etmeye başlamıştır.Her seferinde düşerdi Uğur'un peşine şehir şehir bucak bucak.Ümidini yitirse bile Uğur'u bırakamazdı.Çünkü korkardı yalnızlıklardan.Yalnızlığın Uğur'dan ayrı kalmak olmadığını anladığında da hiç düşünmeden tetiği çekmiştir.Bekir dediğin yalnız gelip,yalnız gidenlerden.
4 serzeniş:
bekir abimizin uğur ablamız için gezmediği şehir görmediği semt,yatmadığı hapishane kalmamıştır.
Bekir'i görünce bir iki satır yazmak istedim... "Ben sensizliği yalnızlık sanmıştım her keresinde" cümlesi ile çok iyi anlatmışsınız... Bekir in o her seferinde çaresizce dönüp dolaşıp kendini Uğur un yanında buluyor olması ve o yanına vardığındaki durgun ve zamanın uykuya daldığı sahneler unutulur gibi değildir... Bu vesile ile Zeki Demirkubuz üstadın yüreğinden öperim...
o ilk goruntu-sekans var ya ,benim icin de kader filmidir. bekirsonra o gulusune kapılıp da konusamadıgı "halı" sahnesini, kafası guzelleştikce arkadaslarına bambaşka anlatır ayrı...
@ligea
Kafasının güzelleşmesinden ziyade hikayenin orjinalinde çok ezik olduğu için anlatıma farklı renkler katmıştır diye düşünüyorum.Zira bu kadar ezilmeyi,yok sayılmayı kendine yedirebilir ama başkalarının böyle düşünmesini istemez Bekir abimiz :)
Yorum Gönder