Üç aydır beni sinemasal anlamda hiçbir şey heyecanlandırmıyor ya da ilgimi çekmiyordu. Ufak miktarda bir yıldır merakla vizyonunu beklediğim James Cameron’ın Avatar filmi belki de. Ama 30 kasım günü öğrendiğim bu haber beni tekrar “sinema nedir?” sorusunun cevabını aramaya itti : Ahmet Uluçay gözlerini hayata yumdu !
Ahmet Uluçay, gözlerini 30 kasımda yummamıştı aslında. Sinema merakının kendisinde oluştuğu o çocuk yaşlarda ailesinin “sinema zengin işidir” sözünü duyduğunda yummuştu. Kısa metrajdan oluşan filmler yapmaya başladığında kendisine “deli” dendiğinde dış dünyaya önce kulağını tıkamış sonra da gözlerini yummuştu. Bir gün uzun metraja da yönelmek istediğinde “kısa film gibi değildir uzun metraj” dediklerinde gözlerini yummuştu. Kendi çocukluğunu anlattığı Karpuz Kabuğundan Gemiler Yapmak filmini çekmeye başladığında “bu bütçeyle, bu ekiple, bu kamerayla film çekemezsin” dediklerinde de gözlerini yummuştu.
"Karpuz kabuğundan gemi değil, Titanic bile yaparsın. Para değil, yürek meselesi" sözünün ne denli arkasında olduğunu, gerek kısalarıyla gerek uzunuyla hepimize gösterdi. Gerçekten onun için önemli olan “yürek ve samimiyet”ti.
Çekilecek olan filmlere göre usta yönetmen ve oyuncu tercihleri yapılır. Mesela yukarda ismi geçen James Cameron tarzı film için iyi bir görsel efekt uzmanına ve yönetmene ihtiyaç vardır. Wood Allen, filmlerinde iyi bir senaryo, diyalog ve oyuncu üçlemesi kurarak iyi bir yönetmene ihtiyaç olmadığını göstermiştir. Ahmet Uluçay ise bu ikisinden de farklıydı. Her şeyin iyisinden, profesyonelliğinden kaçındı. Mekan için köyünü, oyuncu için köydeki çocukları ve halkı, kamera için ise dijital bir makineyi seçti. Profesyonellik anlamında kattığı tek şey, az önce de dediğim gibi, “yürek ve samimiyet”ti.
Ahmet Uluçay’ın da bu yazdıklarımı okuduğunu düşünmek istiyorum. Seninle aynı hayali paylaştık. Aynı anda aynı şeyi diledik. Aynı kişilere bağlandık aynı kişilerden medet umduk. Aynı heyecana büründük, aynı korkuları yaşadık. Kalp atışımızı aynı doğrultuda hızlandırdık, aynı şeyi umursadık. Evet, tüm bunları yaparken yan yana değildik belki de; ama bunları ikimiz de yaptık ve buna böyle inandık. Hem ne fark ederdi ki tüm bunları yaparken farklı yerlerde oluşumuz, bir gün aynı yerde kavuşacağımızı da biliyoruz ya, bu avuntu yeter. Tüm bunların ardından o yine gözlerini yumdu. Tek bir farkla, bu sefer açmayacaktı.
Huzur içinde yat hocam...
(uzunca aradan sonra bu yazımı çok melankolik bulanlarınız olacaktır, ama onu ve beni tanıyanlar bana hak vereceklerdir. Bu da bir dipnottur.)
"Karpuz kabuğundan gemi değil, Titanic bile yaparsın. Para değil, yürek meselesi" sözünün ne denli arkasında olduğunu, gerek kısalarıyla gerek uzunuyla hepimize gösterdi. Gerçekten onun için önemli olan “yürek ve samimiyet”ti.
Çekilecek olan filmlere göre usta yönetmen ve oyuncu tercihleri yapılır. Mesela yukarda ismi geçen James Cameron tarzı film için iyi bir görsel efekt uzmanına ve yönetmene ihtiyaç vardır. Wood Allen, filmlerinde iyi bir senaryo, diyalog ve oyuncu üçlemesi kurarak iyi bir yönetmene ihtiyaç olmadığını göstermiştir. Ahmet Uluçay ise bu ikisinden de farklıydı. Her şeyin iyisinden, profesyonelliğinden kaçındı. Mekan için köyünü, oyuncu için köydeki çocukları ve halkı, kamera için ise dijital bir makineyi seçti. Profesyonellik anlamında kattığı tek şey, az önce de dediğim gibi, “yürek ve samimiyet”ti.
Ahmet Uluçay’ın da bu yazdıklarımı okuduğunu düşünmek istiyorum. Seninle aynı hayali paylaştık. Aynı anda aynı şeyi diledik. Aynı kişilere bağlandık aynı kişilerden medet umduk. Aynı heyecana büründük, aynı korkuları yaşadık. Kalp atışımızı aynı doğrultuda hızlandırdık, aynı şeyi umursadık. Evet, tüm bunları yaparken yan yana değildik belki de; ama bunları ikimiz de yaptık ve buna böyle inandık. Hem ne fark ederdi ki tüm bunları yaparken farklı yerlerde oluşumuz, bir gün aynı yerde kavuşacağımızı da biliyoruz ya, bu avuntu yeter. Tüm bunların ardından o yine gözlerini yumdu. Tek bir farkla, bu sefer açmayacaktı.
Huzur içinde yat hocam...
(uzunca aradan sonra bu yazımı çok melankolik bulanlarınız olacaktır, ama onu ve beni tanıyanlar bana hak vereceklerdir. Bu da bir dipnottur.)
4 serzeniş:
Ahmet Uluçay'ın hayatı bir trajedidir umudun yanında. melankoli da hayatın kendisidir kafana takma.
nerdesin be travis. seni de kaybetmek istemeyiz.
bir ay gecikmeli okudum yazını, ama çok nadasa almadan daha sık yaz..
Ahmet Uluçay'ı belli periyotlarda hatırlamak gerek daha iyi okumak için, o hayalini gerçekleştirdi sonuçta, daha yapacağı çok şey vardı elbet, bunda sonrası kendimiz için, çok şey var öğrenecek
Yorum Gönder