" Çünkü biz aslında kaybettiklerimiziz. "

Amores Perros

Julien ve Sophie, okul yıllarından beri tanışan iki yakın arkadaştır. Sophie'nin Polonya kökenli olması nedeni ile sınıftaki ırkçı çocuklar tarafından taciz edilmesi ve Julien'in kanser olan annesi ve sorunlu babası ile yaşadığı sıkıntılar, her ikisini birbirlerine daha da fazla yakınlaştırır. Haylaz ve hınzır yapıları ile sürekli olarak birbirlerinin cesaretlerini sınamaları ile başlayan süreç, zaman içinde ilginç bir cesaret oyununa dönüşür. Oyunun kuralı çok basittir; sırasıyla her biri, ötekine cesaret gerektiren zorlu görevler verecektir. Bu görevler arasında sınava sütyenle gitmek de vardır, okulun en sert çocuğunu tokatlamak da... Zamanla hayatın kendi zorlukları, bu oyunun bir parçasına dönüşmeye başlar. Ve bu oyun, gitgide inanılmaz bir aşk yaratır aralarında. Ama acaba bu aşk birbirlerine kavuşmalarındaki en büyük engel midir? *

Fragmanı döndüğü ilk zamanlar Amelie filmi ile kıyaslanmak kaderini oluştursa da, gösterime girdikten kısa bir süre sonra kendi kitlesini yarattı Jeux d'enfants. Fransızca 'çocuk oyunu' anlamına gelen ve birçok ülkede 'Love Me If You Dare' olarak gösterime giren film, ülkemizde de 'Cesaretin Var Mı Aşka?' adıyla gösterildi.

Yaşadıkları zorlukları, kimsenin yapmaya yeltenemeyeceği zorluklarla aşmayı seçen iki çocuğun hikayesiyle başlıyor film. Acılarına odaklanmak yerine, cesaretin sınırını zorlayarak oyun adı verdikleri ve başka bir dünya yarattıkları çocukluk zamanları ile çıkıyorlar karşımıza. Julien'in gelecek planlarını dikdatörlük süslerken, Sophie büyüyünce turta olmak istiyor ve filmin yönetmeni Yann Samuell bize sürreal dünyasından bir bilet kesiyor.

Kusursuz olmak zorundaymış gibi davranan Fransız sinema endüstrisinin büyük bir armağanı olarak da görülen Jeux d'enfants, Comedy-Drama-Romance şeytan üçgenininden haz etmeyenlerin bile başucu filmi aslında. Klasikleşmiş romantik komedilere, kendinizi yenileyin artık dercesine, etkileyici repliklere ve müziklere sahip. Renk tonlarıyla da çoğu zaman gerçek bir masalı andıran film, 2004 Palm Springs International Film Festival'inden de ödülle dönmüş.

Bir oyun düşünün ki cesaretin son noktasına kadar gidilebilsin. Bir oyun düşünün ki asla yapmam denilen her şey yapılsın. Ve tüm bunlar olurken üstüne basılan cesaret aşka dönüşsün. Gerçek oyunun hiçbir zaman bitmediğini ve aşkın, cesaretten, gururdan, gelecek planlarından, kısacası her şeyden üstün olduğunu anlatan şahane bir film. Bir an olsun filmin etkisinden çıkıp, aynı soruyu siz de kendinize sorun:

Cap ou pas cap?

" Bu film sadece, marul gördüğünde içi kıyılanlara adanmıştır. "

Film hastası biri değilimdir. Bir haftada 2 film izlemişsem buradan kapılacak kültür mirasıyla ilgili ortalamalarıma göre güzel bir hasılat elde etmiş durumda sayarım kendimi. Ancak nasıl insanların favori kitapları, rol modelleri var, nasıl keşke bunu ben düşünseydim dediğimiz şaheserlerle karşılaşıp kendimizi buluyoruz orada, işte favori filmim léon'da böyle bir yer kaplıyor benim hayatımda. Léon, her izleyişimde beni benden alan, bana bir şeyler katan, kendimi bulduğum, kendimi kaybettiğim bir film. Sadece bir film olması çok üzücü.

Léon aslında erken büyümüşlerin hikayesi. İntikam için saflığını kurban eden Mathilda'nın bu seremoniyi hazırlarken geçirdiği aşamalar ve senaryoya yedirilmiş hayat enstanteneleri ile büyüyüşünü gördüğümüz başyapıt. Öldürmeyi öğrenmek isteyen Mathilda'ya şöyle seslenir Léon:

-Büyümek için biraz daha zamana ihtiyacın var.

İşte burada küçüklerin aslında görünenden daha büyük dünyası büyüye karışıyor, Mathilda:

-Ben artık büyümüyorum, yaşlanıyorum.

Film bize karakter değil de tip kullanarak uçlardan anlatıyor hayatı biraz. Polis merkezine cephaneyle dalan Léon, bize tekrar fısıldıyor; bu dünyada bir yerlerde birbirlerini delicesine ve karşılıksız seven insanlar hala var. Stansfield ile de gevşemeyin mesajını veriyor bir taraftan. Klasik müzik meraklısı bu kötü adamımız en son bir benzerini kendimi uyandırmak için icat ettiğim kapak numarasına kaplıyor. Onun sonu adalet isteyen ruhlarımıza cennetten bir lot hisse senedi gibi geliyor. Abartılı ama izlerken hissedilmeyen çatışma sahnesi ise filmdeki zeka kullanımını açığa vuruyor. Abartılardan bahsederken Mathilda'nın ilk işinde Central Park'ta bir belediye başkanı tipi vurması, ve pencereden dışarı rastgele ateş açmasını es geçemeyiz. İşte hayattaki süprizler, ve kötü şakalar da bir biçimde girmiş senaryoya. Ve bitki. Filmde hiç konuşmasa da pek çok ortak duyguyu paylaştım ben bu bitkiyle. Şimdi bitki duygu sahibi mi olaylarına girmeyin. O sevgisini içine gömmüş adamın sıktığı her sprey damlası belki bitki için sadece herhangi birinin sıktığı su ama o suyu sıkamasa Léon nasıl rahatlar. Elinde bitki olmadan yollara düşmüş bu ikili eksik değil midir? Filmin en ateşli yerlerinde bile bir başrol oyuncusu gibi sahne almıştır bu bitki. Ve en son, o yıllık otsu köklerine kavuşturulurken Mathilda tarafından, arkada olaydan bihaber kuru kalabalığa nasıl bir aşağılayıcı bakış atmıştır o bitki. Evet, bitki baktı, doğru duydunuz:)

Senaryonun metni de başlı başına bir şaheser bana sorarsanız. Film eleştirisi gibi değil de film methiyesi gibi anlatışım, biliyorum, ama eleştirebilecek hiçbir şeyim yok filmle ilgili:) Motelden kovulan Léon ve Mathilda yolda konuşurken, her şeye tamam cevabı veren Mathilda'ya kızmaya çalışan büyük süt içicisi léon:

-Sürekli tamam demeyi kes, tamam mı?
-Tamam

:)Mathilda yaş olarak daha küçük olmasına rağmen hem filmde geçen yaş repliği ile hem de filmde artık benim rol demeye cesaret edemediğim halleri ile ne kadar "büyük" bir oyuncu olduğunu bize gösteriyor. Bu film çekilirken acaba senaryoyu idrak etme kapasitesinde birisi miydi diye kendime sormadan edemem.


Filmde, hayatın olmazsa olmazlarından aşk da var tabii ki. Aşk küçük Mathilda'nın koskoca Léon'a olan aşkı. Bunu dile getirirken çok rahat olan Mathildacığım, aynı rahatlığı süt yerine içki içtikten sonra öpülmek istediği sahnede de gösteriyor. Filmin sansürsüz versiyonu bazı insanları rahatsız edebilir, şahsen ben de sansürlü versiyonunu daha çok severim. Bana daha çok hitap eder. Filmdeki aşkın Mathilda'dan Leon'a ve Léon'dan ölmğş sevgilisine olan kısmında yozlaşmamış bir aşk tanımı yatıyor, dikkat!

İngilizce senaryosuna bu linkten ulaşabileceğiniz film 1994 Fransız-Amerikan ortak yapımıdır ve yönetmeni Luc Besson'dur. Başrollerini ise Jean Reno, Natalie portman ve Gary Oldman ile bir adet bitki oynamaktadır.

Film bir şeyler öğretiyor izleyicisine. Öncelikle en son kullanılacak silahın bıçak olduğunu söylüyor. Yakınına girince zarar vermek kolay çünkü. Uzaktan ancak işe yeni başlayanlar zarar verebiliyor. Bunun dışında özgürlük arayan asi kimselere özgürlük yerine "kök" buyrun diyor, köksüzlüğe prim veren dünyamızda. İnsan öldürmenin hayattan aldıkları tek gözü açık bir biçimde koltukta uyuyan Léon ile çok güzel ifade edilmiş. Sütün insan gelişimindeki önemi de vurgulanmış, ya da vurgulanmamış ben çarpıtıyorum:)


Léon kayıpların tekrar elimizde olduğu anları bize yaşatan bir film. İçine girip bir süre de olsa üşümeden durabileceğiniz bir yorgan. Sadist tarafınızı terbiye için kullanılabilecek bir ilaç. Ve sakince aktığı için kendinizi görebileceğiniz bir ırmak...

KONUK YAZAR: Gökhan Yıldız

http://skykhanstar.blogspot.com/

# Diğer Konuk Yazarlar #

Kristal Cüce, 2006 yılına damgasını vurmuş yedi kısa filmden oluşan toplama bir dvd. Ülkemizde kısa filmlere olan ilginin oldukça az olduğunu ve gerekli desteğin yeterince verilmediğini düşünürsek eğer, ilk defa gerçekleştirilen bu oluşum harika bir şey olarak da nitelendirilebilir. Yurtiçi ve dışındaki çeşitli festivallerden ödülle dönen bu yedi filmin hikayesi ise şöyle:

BEYİNSİZ / BRAINLESS (Ayçe Kartal) 7' 14''

" Bir gün gökten bir çocuk düşer ve onu bir aile evlat edinir. Aile çok güzel geçirdikleri günlerden sonra çocukta bazı tuhaf davranışları fark eder. Doktorun tetkiklerinden sonra çocuğun beyni olmadığı ortaya çıkar. Verilen tedavi bol bol beyin yemesidir. Tuhaf olaylar ise bundan sonra başlar. "

Beyinsiz bir çocuğun hikayesini anlatan ve yaratılan sevimli karaktere beyinsiz demeye dilin varmadığı bir animasyon Brainless. Kişisel olarak izlediğim en iyi Türk animasyonu diyebilirim. Yedi dakika içerisine etkileyici ve güzel bir animasyon ile derin mesajları sığdırmak sanıldığı kadar da kolay bir iş değil.

ANNEM SİNEMA ÖĞRENİYOR / MY MOTHER LEARNS CINEMA (Nesimi Yetik) 3' 32''

" Ana ve oğul bir masaya oturup, boş sandalyeye de sinemayı oturturlar. Ve onun hakkında derin, etkileyici bir sohbete koyulurlar. "

57. Berlin Kısa Film Festivali'nden ödülle dönen ve Dudu Yetik'in oyunculuğunun çok konuşulduğu keyifli bir kısa film.

RETRO AŞKLAR BAHANESİ / EXCUSES OF RETRO LOVES (Ümit Olcay) 12' 20''

" Bir dolunay gecesinde saçlarını kesen adam aşka veda için evden çıkar. Aşkla karşılaşır, aşkı yaşar, aşk biter. Her şey geçmişteki aşklar gibidir ve geri sarılabilir. "

Daha çok oyuncu olarak karşımıza çıkan Ümit Olcay, Retro Aşklar Bahanesi ile bizi ters köşeye yatırıyor. Kristal Cüce içerisindeki kişisel favorim olan bu filmi, uzun uzadıya anlatmak yerine bir sahnesinden alıntı yapmak daha uygun sanki.

" Bütün gerçekleşen hayalleri ve kırıklıkları dolunaya denk geldi. Bir dolunayda saçlarını kestirmiş sevdiğine rast geldi. Olacak iş değildi ama hangi iş olmuştu ki? Yarı sağlam bir çocuk benliğinde, kendinin fark edilip edilmediğine bu kadar düşkün bir ruh. Oysa umurunda olmasa ne kadar da farkında olunurdu herkes tarafından. Hücrelerine kadar güzeldi adam ve hücrelerine kadar hayatlı. Yani nasıl açıklamalıydı kendisine kendini? Beğenmediği görüntüsünde kendi oldu aslında. Müziklemek lazımdı insanları... "

KARŞILAŞMA / CONFRONTATION (Selcen Ergun) 10' 19''

" Tesadüfi bir karşılaşmaya dair, sona erdiği anda başlayan bir film... "

Saadet Işıl Aksoy'un sade ve güzel oyunculuğuyla taçlandırılmış bu film, enteresan bir kurmaca. Çekim teknikleri açısından ne kadar zor bir işin altından başarıyla kalkıldığını gösteren ve sondan başa sarıp tesadüfe inanır mısınız sorusuna yanıt arayan bir film belki de.

POTKAL / MESSAGE FROM THE SEA (Gökçe Pehlivanoğlu) 17' 40''

" Artık bu şehirde aşk yok... "

Fotoğrafçılığı ile isminden sıkça bahsettiren Gökçe Pehlivanoğlu'nun dördüncü kısa filmi olan Potkal'da, İpek Değer ve Murat Prosçiler'in sessiz ve etkileyici oyunculuklarını izliyoruz. Issız adaya düşenlerin bir şişe içerisine koyarak gönderdikleri yardım mesajı anlamına gelen potkal, anlamını taşıyan bir sahne ile giriş yapıyor bizlere.

AYÇA'YI NEDEN SEVİYORUM / WHY I LOVE AYÇA (Müfit Samık) 7' 45''

"Şiddetten zevk alan iki kişi birbirine aşık olursa... "

Mazoşist bir aşkın öyküsünü etkileyici ve yalın bir dille anlatan Ayça'yı Neden Seviyorum, 13. Altın Koza Festivali'nde finalist olmakla beraber, Cannes Film Festivali'nin Türkiye Kısalar bölümünde de gösterilmiş bir kısa film.

2 EYLÜL / SEPT. THE 2ND (Emre Ergül) 20' 05''

" O, on üç yıl bir odada yaşadı. Siz yapabilir miydiniz? "

Bir üniversite mezunu askerlik görevi için doğuya gider. Askerliği sırasında en yakın iki arkadaşı şehit düşer ve evine geri döndüğünde odasından on üç yıl boyunca çıkamaz. Sarsıcı bir hikayesi olan 2 Eylül, galası yapılan ilk kısa film ünvanını da taşıyor aynı zamanda.

Amerika' da yeni çıkan filmin yaptığı box office çok önemli. Bazı oyuncuların da box officeleri oldukça iyi. Will Smith, Adam Sandler, Brad Pitt gişeleri en sağlam isimlerden. Son dönemlerde de Cristian Bale ön plana çıkmaya başlamıştı. American Psycho, Equilibrium (İsyan), Prestige, Batman filmleriyle de herkesin filmlerini merakla beklediği oyuncu oldu. 2009' da vizyona girecek olan Terminator filminde de rol aldı. Cristian Bale' nin başrol oynadığı Terminator : Salvation Amerika' da vizyona girdi. Ve haftasonunda 43 milyon $ ' lık bilet satıldı sinemalarda. Buraya kadar her şey normal. Terminator filminin 3 günde bu derece gişe hasılatı yapması zaten bekleniyordu. Ancak ne var ki Ben Stiller' in rol aldığı komedi filmi olan "Night at the Museum : Battle of the Smithsonian" 53.5 milyon $ ' lık haftasonu gişesiyle, Terminator filmini geride bıraktı. Ancak bu durumun böyle sürmeyeceği belirtildi. Warner Bros. da Terminator filminin uzun vadede daha fazla hasılat yapacağını söyledi.

2009 Cannes film festivali Altın Palmiye Ödülü ; Michael Haneke ("Das weiße Band " )

Nuri Bilge Ceylan’ın da aralarında bulunduğu jurinin seçimiyle belirlenen Cannes Film Festivali Ödülleri sahiplerini buldu. Festivalin en prestijli ödülü olan Palme d’Or ( Altın Palmiye ) ödülü, daha önce Cache filmi ile yine bu ödüle aday olan ama alamayan, fakat o sene En İyi Yönetmen ödülünü kucaklayan Michael Haneke’nin oldu. Ödülü kazandıran film ise Das Weisse Band (The White Ribbon )

Büyük Ödül (Grand Prix)’ün sahibi ise Un prophète filmi ile Jacques Audiard aldı. En iyi yönetmen ödülünü Serbis filminden tanıdığımız Brillante Mendoza , Kinatay filmi ile sahiplendi. Özel juri ödülünü de Mia Hansen ile 'Kaplumbağalar da Uçar' filminin yönetmeni Bahman Ghobadi aldı. Altın palmiyenin büyük adaylarından Lars Von Trier ‘in Antichrist filmi ise en iyi kadın ödülü ile yetindi.



Ödüller :
Palme d'Or (Altın Palmiye):
Das weiße Band (The White Ribbon) - Michael Haneke

Grand Prize (Büyük Ödül):
Un prophète - Jacques Audiard

Special Jury Prize (Özel Jüri Ödülü):
Alain Resnais - Les Herbes Folles (Wild Grass)

Best Director (En İyi Yönetmen):
Brillante Mendoza - Kinatay

Best Screenplay (En İyi Senaryo):
Feng Mei - Spring Fever

Jury Prize (Jüri Ödülü):
Fish Tank - Andrea Arnold
Bakjwi (Thirst)- Park Chan-wook

Camera d'Or (ilk film):
Samson and Delilah - Warwick Thornton Samson

Best Leading Actor (En iyi Erkek Oyuncu):
Christoph Waltz -Inglourious Basterds

Best Leading Actress (En iyi Kadın Oyuncu):
Charlotte Gainsbourg -Antichrist

Un Certain Regard Prize:
Kynodntas - Yorgos Lanthimos

Jury Prize (Jüri Ödülü):
Intermediar - Corneliu Porumboiu

Special Jury Prize (Özel Jüri Ödülü):
Kasi Az Gorbehaye irani Khabar Nadareh (No One Knows About Persian Cats) - Bahman Ghobadi
Le Père de Mes Enfants (The Father of My Children ) - Mia Hansen

Filmleri izleme şansını nasıl elde ederiz bilmiyorum ama birçoğunun Türkiye'de gösterime girmeyeceğine girse de gecikmeli gireceğine eminim. Kurtar bizi rapidshare diyorum, ne diyeyim:)

“Her seven, sevilenin boy aynasıdır.
Sevmek, sevilenin o aynaya bakmasıdır.” (Özdemir Asaf)

Şimdi dizeleri ilk okuyanlar Yay filmiyle bu dizelerin ne alakası var demiş olabilir. Bazı sanat eserleri vardır asla içe kapanmaz, üzerine yaptığınız yorum da asla son yorum değildir. Bir başlangıçtır sadece, metin karşısındaki çaresizliktir. Ama bu güzeldir de, zira bu durumda sanatçının kafasını okumak zorunda kalmazsınız, metinle baş başasınızdır.

Aşk herhalde filmlerde en çok kullanılan temadır. Ama genelde esas oğlanla esas kız genç ve güzel olurlar. Bazen biri karşılıksız bir aşk besler ve biz film boyunca karşı tarafın da onu sevmesini bekleriz. Ama kimi durumla vardır ki, karşı tarafın sevmeye hakkı olmadığını, haddini bilmesi gerektiğini düşünürüz. Bu filmdeki yaşlı adam da “toplumun kanununa” aykırı gelmektedir kendinden onlarca yaş küçük bir kıza tutkuyla bağlanmakla. Ama kız başka birinin aynasına bakmayı tercih eder, adamın aynası çok derindir; derin, bulanık ve korkutucu… Yaşlı adama da aynayı parçalamaya girişmekten başka çare kalmaz.

Kim ki Duk’un 12. filmi “Yay” da yönetmenin sinemasına yaraşır biçimde oluşturulan dingin anlatımı, sınırlı diyalog ve tek mekân öğeleriyle çizgisini devam ettiriyor, belirginleştiriyor. Tek bir mekânda, açık denizdeki bir balıkçı teknesinde geçen film sözler yerine bakışlar, hareketler ve beden diliyle belirlenen minimalist anlatımıyla diğer filmlerinde olduğu gibi sözcüklere dökülemeyecek tuhaf ama yeni fark edişlere götürüyor seyirciyi. Yine filmin başında sessiz ve garip karakterlerinden ürküyor ama tam da onlarla uzlaşmanız size imkânsız gelmeye başlarken genel ahlak anlayışının ve bütün akıl yasalarının ötesinde bir yerde buluşuveriyorsunuz onlarla.

Filmde 60 yaşlarında bir adam 7 yaşından beri bulup baktığı kızın reşit olmasını beklemektedir. Kız 17 yaşında girdiğinde onunla evlenecektir. Denizin açıklarında karaya hiç çıkmadan yaşayan ikili geçimlerini açıkta balık tutmak isteyen misafirlerden sağlamaktadırlar. Yaşlı adam ve genç kız bu misafirlere kendi yöntemleriyle fal da bakarlar. Yaşlı adam geleceği tahmin etmek için kullandığı yayı aynı zamanda kıza kur yapmaktan vazgeçmeyen balıkçıları kızdan uzak tutmak için de kullanır. Yaşlı adamın yıllardır düşlediği düğüne birkaç ay kala balık tutmak için gelen genç bir misafirle kızın arasında yaşanan yakınlaşmayı yaşlı adam bir tehdit olarak algılarken, genç kız hayatında ilk kez sınırlı dünyasını sorgular ve dış dünyayı merak eder. Yaşlı adam iki genç arasındaki yakınlaşmaya engel olmaya çalışsa da başarılı olamaz. Genç kız, bütün hayatını geçirdiği gemi ve yaşlı adamla hiç bilmediği dünya ve genç adam arasında bir seçim yapmak zorunda kalır.

Filmde yaşamla ölüm arasındaki sınırı temsil eden yay yönetmen için daha derin anlamlar ifade diyor aslında. Metaforu bol sinema dilinin insan zaaflarını betimlemede kullandığı bir sembol belki de, aynı yönetmenin belirttiği gibi: “Filmde kullandığım yay, aslında bir sembol. Yayı elinize aldığınızda ipini şöyle bir gerseniz, bunun ne kadar zor olduğunu; ne kadar çok çaba harcamak gerektiğini hemen anlarsınız. Benim asıl anlatmak istediğim bu yayı tutan yaşlı adamın hikâyesi. Yaşlanmanın, giderek güçten düşmenin nasıl bir duygu olduğunu aktarmak istedim. Bir teknede yaşayan yaşlı adamla genç kızın hikâyesinin “sonsuza dek mutlu yaşadılar” şeklinde sona ermesini istemedim. Öte yandan aşkın ve mutluluğun sadece fiziksel olmadığını, ruhani bir yanının da bulunduğunu anlatmak istedim. Filmde bu yüzden mistik bir yan var.”

Filmde yaşlılığın insanları nasıl çaresizleştirdiğini anlatmaya çalıştığını söyleyen yönetmen bizi yine insan doğasının ve insan ilişkilerinin zamanla geçirdiği dönüşümlere tanık ediyor. Bu garip adamın kıza ne tür bir aşkla bağlandığını sorgularken genç çocukla yaşadığı yakınlaşma sonucu adamın kızın üzerinde kurduğu baskıyı görüp insanların yaşlandıkça tutkularının ne kadar arttığını anlıyoruz. Yönetmen aslında bize “Boş Ev” de olduğu gibi ama bu sefer tutkulu ama bir o kadar da tehlikeli bir aşk öyküsü anlatıyor. Bizi aşkın kökenlerine götürürken, onun beraberinde getirdiği kıskançlık, sahiplenme ve giderek yok etme içgüdüsünü de gözler önüne seriyor.

Filmin başında adamın kıza gösterdiği ilgi ve sevgisi, aşırı korumacılığı, içinde bulundukları garip ilişkilerine mesafeli ama uzlaşabilir bir şekilde yaklaşmamıza neden oluyor. Ama kızın seçim aşamasında adamın kızın üzerindeki baskısını artırarak iktidarını korumaya çalışması, takvimden günler çalarak evlenmedeki acele ve ısrarını somutlaştırması yani kısacası bu hırçın ve uzlaşmaz tavrı bizi çok rahatsız ediyor. Adamla kızın arasındaki gerilim arttıkça seyirci ile adam arasındaki gerilim de artıyor. Ama filmin sonuna doğru bu tuhaf, antipatik tavrının kökeninde yatan tutkulu aşkını hissediyoruz. Hissediyoruz ama kelimelere dökemiyoruz… Adam farklı bir boyut kazanıyor gözümüzde. Kızın gittiği motorun ipini boynuna bağlaması seyirciye adamın tutkularının sınırlarını sorgulatırken çaresizliğini de gözler önüne seriyor. Bu sefer de acımayla bezenmiş tuhaf bir yakınlık duyuyoruz bu yaşlı adama. Onu tam olarak anlayamasak da eskisi gibi kızamıyoruz. Filmin sonu ise aşkı fiziksel sınırlarından çıkarıp ona mistik bir boyut kazandırıyor. Esrarengiz sonun kafamızda yarattığı onlarca soru işareti ruhumuzun salondan dingin ayrılmasını engelliyor. Kim Ki Duk’un aklımızın almadığı karakterleriyle insan ruhunun ve mistik aşkın derinliklerinde buluşuyoruz. Aşkın farklı bir boyutuyla tanışıyoruz. Hikâye genç kızın yaşlı adama sürpriz bir şekilde âşık olmasıyla bitmiyor tabi ki. Zaten filmin derdi de toplumdaki hâkim, herkesin hayalini kurduğu aşkın peşinde gezinmek değil, kanımca aşkı yapı bozuma uğratmak.

Her filminde diyalogların giderek azaldığı Kim Ki Duk aldığı resim eğitiminin etkisiyle sanki filmleriyle resim çiziyor, resim sanatının alamet-i farikaları sinemasının duru ama çarpıcı anlatımında hayat buluyor. Beden dilinin ve resimsel sinematografinin imkânlarını kullanarak sinemanın gerçek gücüne hayran kalmamıza neden oluyor. Öyküsünü planlarla aktararak seyirciyi diyalogların altında bırakmıyor, aksine onları planları hazmedip yorumlamada özgür bırakarak sanat yapıtının biraz da sanatçı ile yapıtı algılayan arasında bir paylaşım, bir ortak üretim olduğunu bir kere daha kanıtlıyor.

Police: Why'd you do it, kid?
Robert: Because she asked me to.
Police: Obliging bastard. Is that the only reason you got, kid?
Robert: They shoot horses, don't they?

AVCILAR SİNEMA GÜNLERİ
Yer: İstanbul Üniversitesi Avcılar Kampüsü

İlk 2 haftasının geride kaldığı bir etkinliği bildireyim sizlere. Neden 2 hafta önce söylenmedi demeyin, Zeki Demirkubuz söyleşisi var, kaçırmayın !

Kalan Etkinlikler

21/05/09 12:30
Kertenkele ( ve yönetmenin katılımıyla )

25/05/09 12:15
Yeni Dalga'dan Avrupa'ya Sinema ( sunum )

26/05/09 12:15
2000'ler Türk Sineması ( sunum 1 )

27/05/09 12:30
Masumiyet ( Yönetmen Zeki Demirkubuz ile de söyleşi )

28/05/09 12:30
Nazım'ın Küba Seyahati ( Yönetmen Çağrı Kınıkoğlu il söyleşi )

29/05/09 12:15
2000'ler Türk Sineması ( sunum 2 )

" Birini öldürmek zorundaysanız, hepsini öldürdüğünüzden emin olun."

Beni filmle tanıştıran özelliği, senaryosunun Nick Cave tarafından yazılmış oluşuydu. Tek nedenim buydu filmi izlemek için. Ve bir de son dönemlerde zaten az bulunan western tarzı filmlere nedense daha fazla bir sıcaklıkla yaklaşıyor olmam. ( Aynı yakınlığı Appaloosa 'ya da duymuştum).

Hazır Nick Cave gibi asi bir insanın şiddetinin dozunu arttırabileceği bir fırsatı olmuş, o zaman kesin fazla mikarda kan-şiddet görecez diye tahminlerde bulundum ki yanıltmadı da. Bu konuda piştikçe daha fazla kan görebileceğimizi düşünüyorum ama yönetmenliğinin de daha iyi ellerde olmasının gerekliliğini de es geçmiyorum. Çünkü filme bakıldığından ,az önce de dediğim gibi, zaten az sayıda olan western filmlerinin içinden sıyrılabilecek kalitede bir yapıya sahip. İyi çekilmemiş mi? Güzel, ama kanımca daha iyi olabilirdi. Yönetmenin çekmiş olduğu 6 filmin 3 ünün senaryosunun Nick Cave tarafından çıkması ve tüm filmlerinin müzikleri de Nick Cave tarafından hazırlanması sanırım aralarının zor yıkılacağı anlamına geliyor ve benim bu dileğimin gerçekleşmeyeceğini kabullendiriyor bana ne yazık ki.

Fazla spoiler içermeden filmin sinopsisini sunayım azıcıktan. Asayişten sorumlu bir yüzbaşının geçmişte bir suç örgütü olan 3 kardeşten, en büyüğünü yakalamak için ortancayla yaptığı anlaşmadır. Bu anlaşma gereği ortanca kardeş büyüğü ölü getirecek ve bu sayede idam ile yargılanan küçük kardeşini de kurtarmış olacak. Başta para-çokomel eğrisi gibi basit duran, ver onu -al bunu takası son derece işlevsel gözükse de kişilerin kendi penceresinden baktıgımızda hiç de öyle olmadığını farkedebiliyoruz. Aynı olaya farklı kişilerce bakıp ahlak yargısının kişilerce değişebileceğini, iyi-kötü ayırımını yapmanın her zaman kolay olmadığını görüyoruz.

Sonuçta The Proposition filmi doğu çekimli bir western filmi. Bu yüzden kendine has eklentiler de bulundurmakta. Avusturalya’nın yerlisi aborijinlere uygulanan politikaya, bu toprakları medeniyetleştirecez diyerek kendilerince medeni olmayan kişilerin sırf bu yüzden öldürüldüğüne de ufaktan da olsa sahit oluyoruz filmde. "Medeni insanlar kavga etmezler" tembihleri ile büyümüş bizlere göre (bizlerle kastımın kim olduğunu ben de bilmiyorum) medenileştirmek için savaş açmak, demokrasileştirmek için savaş açmaktan da absürd kaçan bir neden. İngilizlerin anlayışıyla medeni olmak aborijinler için sanırım fazlaca zor ve kabul edilemez. Bunu bir yerlinin yüzbaşının yanından ayrılırken ayakkabısını da bırakmasında görebiliyoruz.
Filmdeki fısıldamalar, ara ara Nick Cave müzikleri ve sinek vızıldamaları.. Bunlar da hoş:)


İzleme nedenim kısmında da dediğim gibi filmin senaristi Nick Cave, yönetmeni ise John Hillcoat. Başrolünde ise çoğumuzun Memento filminden bildiği Guy Pearce , Nil by Mouth filminin küfürbazı Ray Winstone ve Danny Huston var.

Çocuğuna şiddet uygulayan babalar ! Götünüze koyim...

Güzel ve yalnız ülkemizin son güzel filmlerinden Gölgesizler gereken ilgisizliği görmüştür. Filmin gişesi toplam 41bin. Gelin görün ki Brad Pitt bizimkilerden farklı olarak ilgileniyor bu filmle. Daha önce Çin'den Köstebek-Departed filminin haklarını satın alan Brad Pitt'in şirketi, Gölgesizler filmi ile ciddi şekilde ilgileniyormuş. Filmin çekim haklarını satın alma vb. işlerle filmi bir de Hollywood'vari çekecekler anlaşılan.

Gişeden bahsetmişken dikkatimi çeken bi durumdan bahsetmek istiyorum. Sinemaya çıkan filmlerin eskisi gibi gösterimde uzun süre kalmadığı gerçeği. En basit örnekle Cem Yılmaz'ın G.O.R.A. filmi 29 hafta gösterimde kaldı. Devam filmi A.R.O.G. ise topu topu 17 hafta gösterimde kaldı. Bu 17 haftanın rahat 7- 8 haftası da zorlama haftalar(gişede rekor kırmaya yönelik sayıyorum bu haftaları). Bu zorlama haftalarda haftalık ortalama seyirci sayısı 5bini geçmiyor desem yeridir. Babam Ve Oğlum ulaşılması zor bir süre gösterimde kalmıştı: Tam 75 hafta. (1yıl 52 hafta idi di mi:) Son örnek Recep İvedik 31 hafta; Recep İvedik-2 12 hafta...

Anlaşılan o ki Eşkiya ile başlayan sinemadan ciddi miktarda para kazanma süreci yapımcıların iştahını ciddi şekilde kabartıyor. Her daim yeni bir film çıkıyor. Her an çıkabilen filmler ile sinemalarda yer bulmak zorlaşıyor. Öyle ki kimi yönetmenler filmini gösterime sokabilecek salon bulamıyor.

Kapitalizm toplumunun gereklerinden 'hızlı ve aşırı tüketim' olayını sinemamızda ciddi şekilde yerine getiriyoruz. Bu süreç, ister istemez bazı filmlerin yalan olmasını beraberinde getiriyor.

Blogdaki Gölgesizler yazısı için tıklayınız lütfen.

Tarsem'in 2006 yılında çekilmiş bu filmi " David Fincher and Spike Jonze present" yazısı ile açılıyor. İster istemez David Fincher'ın adını görmek insanın filmden beklentisini arttırıyor. Fincher'ın yüzünü kara çıkarmamış ama Tarsem. Son zamanların en şirin ama en ciddi filmlerinden birini yapmış. 18 ülkeyi gezmiş, dünyanın en güzel yerlerini göstermiş bizlere filmde. 1-2 saniyelik küçücük sahneler için bile, kolaya kaçmadan gidip tekrar çekmiş bazı mekanları. Gösterime girme işi biraz karışık olmuş ne yazık ki, ancak 2 sene sonra yani 2008'te gösterime girebilmiş. Sinemada izleyen azınlıktan olamadım ama bir şekilde izlemiş olmaktan pek mutluyum.



Siyah - beyaz görüntülerle başlıyor film. Başrollerimizden birinin -Roy- neden Los Angeles'taki o hastanede olduğunu gösteriyor bize. Roy dublörlük yapan ama son filminde köprüden atına atlarken düşen ve sakatlanan bir adam. Diğer başrolümüz ise portakal toplarken düşüp kolunu kıran tatlı mı tatlı Alexandria. Birgün, Roy'a göre manasızca, Alexandria'ya göre ingilizce yazılmış not, hemşire Evelyn'e gitmesi gerekirken , Roy'un kucağına düşer. Aleandria'nın notunu aramaya çıkmasıyla birlikte tanışmış olur bu ikili. Roy'un Alexandria'ya isminin nerden geldiği hakkında bir masal anlatmaya koyulmasıyla başlıyor aslında her şey. Bir sonraki buluşmalarında ise daha geniş bir masal anlatmaya başlıyor Roy, epik bir masal. Anlatmasının tek nedeni Alexandira'yı sevmesi değil sadece, onun ayaklarından yararlanmak istiyor ayrıca. Anlattığı masalla bu ikilinin hayatları iç içe geçmeye başlıor tabiki. Buz taşıyıcı, hintli adam, tek bacaklı adam... hepsi masalın birer kahramanı oluyor. Bu ikilinin sevdikleri iyi adam, sevmedikleri/ korktukları kötü adam oluyor. Anlatıcı Roy olunca onun ruh haline göre seyri değişiyor masalın ama Alexanria her şeyi yapıyor (mutlu sonla) bitmesi için masalın, gerekirse yalan söylüyor, gerekirse hırsızlık yapıyor ve amacına ulaşıyor.



Biraz klişe olacak ama tam anlamıyla bir görsel şölen sunmuş bize Tarsem. Mükemmeliyetçilik bu olsa gerek. Çekim yapılan mekanları bize sunma tarzı, geçiş sahneleri büyük bir yaratıcılık eseri. Her bir saniyesi fotoğraf niteliğinde. Görselliğe sırtını dayayıp, diğer şeyleri unutmamış yönetmen. Senaryo, müzikler... her şeyiyle tam bir film olmuş. İki ayrı dünya anlatmaya başlayıp yavaş yavaş bu ikisini bir yapmak zor ve tehlikeli bir iş ama doğru yapılıncada tadından yenmiyor örnekte görüldüğü gibi. Her şeyin bu kadar kusursuz olduğu bir dünyada oyuncularda hiç sorun çıkarmamaış Tarsem'e. Lee Pace (Roy) ve özellikle Catinca Untaru (Alexandria) inanılmaz doğal oynamışlar. Yarım yamalak ingilizcesi, aksanı, tombiş yanakları ve o güzelim gülüşünün onu sevmemize yeteceği aşikar ama duruşuyla, bakışıyla kısacası her şeyiyle onu oyuncu olarakta sevmemek elde değil. Zaten güzel olan filmi bambaşka bir seviyeye çıkarmış. Lee Pace'inde hakkını yememek lazım tabi, sonuçta karşısındaki küçüçük bir kız ve onu bu kadar rahat ettirmese onunda bu kadar başarılı olacağını sanmıyorum. Kameralar yokmuş gibi sohbet ettikleri sahneler, filmin unutulmazları arasına girdi bence. Filmler vardır canın sıkıldıkça açar izlersin, birisi film önermeni istediğinde ilk olarak onları söylersin ve birisi o filmi beğenince, dünyalar senin olur, işte 'The Fall' benim için o filmlerden birisi.



KONUK YAZAR: ÖzbeÖz
http://ozbeoz.blogspot.com/

# Diğer Konuk Yazarlar #

Senaryosunun yine Derviş Zaim’e ait olduğu film, Rumelihisarı taraflarında yaşayan, yaşıyor dediğime de bakılıp aldanılmasın, sokaklarda sabahlayan bazen ısınmak için araba çalan Dursun adında gerçek bir insandan esinlenerek yapılmıştır. Filmdeki ismi de Mahsun’dur, yaşamıyla ironikleştirmek için belki de.

Yakasında 4 film yönetmeni kartını barındıran Derviş Zaim, yeni filmi Nokta ile 3 yıl aradan sonra tekrardan sahnede. Sırasıyla filmleri Tabutta Rövaşata, Filler ve Çimen , Çamur , Cenneti Beklerken ve Çamur. Üzerine 4 film çekmesine rağmen ismi ile anılan en önemli yapıtı Tabutta Rövaşata ’dır. İlk filminde elde ettiği krediyi mi kullanıyor, yoksa bir şeyler ters mi gidiyor bilinmez, ondan sonraki yapıtlarında fazla konuşulan isim olamadı. Peki neden Tabutta Rövaşata ?

Filmde Mahsun adlı karakterin yaşama tutunma çabası anlatılır. Hisar civarlarında dolaşır, kimi kimsesi-evi olmadıgından tak başına yeme/içme-barınma ihtiyaclarını kendince karşılamaya çalışır. Belki de hiçbirimizin hiç ihtiyaç duymadığı bu iki yokluğunu gidermektir onun tek amacı. Her yeni günün başlangıcında bu amacı tekrar yükler ve çırpınır. Büfeden aldığı çıkma ekmeklerle beslenir ki bunu gördüğümüz de içimiz de cız eder, bir nevi tornovida yemişe döneriz Bekir’in tabiriyle. Çoğumuz için bir hiç olan o kırıntılar onun asıl menüsüdür. Barınma ihtiyacını ise kimi zaman inşaatlarda kimi zaman ise sabah yerine koymak şartı ile çaldığı arabalarla giderir. Tüm bunlara rağmen bir kadını da sevebilmektedir Mahsun. Her şeyi varmış edasıyla üzerini şöyle bir sirkeler, saçlarına dokunup düzelttiğini sanaraktan gözükür sevdiği kadına. Hala da tutunma çabasındadır.Mahsun’u izler üzülürüz, Mahsun içer biz sarhoş oluruz, Mahsun dayak yer biz acırız. Böyle yaşayanlar da var deriz. Çıkarız caddeye, bir bankta sabahlayan birini görürüz ama ondaki Mahsunluğu göremeyiz. Görmek istemeyiz. Oysa etraf Mahsunlarla doludur, farkedemeyiz. Sorumuzun cevabı da bu kanımca. Bize bunu 1 bucuk saatliğine de olsa farkettirebildiği için Tabutta Rövaşata.

Size bir de filmin kendi tanıtımını sunayım:
Mahsun, falakadan şişmiş ayaklarıyla yeraltından çıkıp yeryüzü dünyasına karışır her sabah. BMW'i o çalmamıştır. Otomobil çalmaz Mahsun, sizin yaşamınızdan bir gecelik rahatlık çalar. Otomobilinizin rahat koltuğunu çalar, geceleri dolaştığınız şehrin aydınlığını çalar. Bir kadın sever Mahsun. Bir şilep geçer kadının gözlerinden. Eroin dolaşır damarlarında. Kadının saçları dolaşır Mahsun'un aklına. Bir tekne batar sevdiğinin yüzüne dokununca. Her gün bir düş batar Mahsun'un denizinde, her gün yeni bir düşe inanır Mahsun inatla. Yaşama inandığı için.

Bu arada filmde Mahsun’u Ahmet Uğurlu, Reis’i Tuncel Kurtiz ve kadını da Ayşen Aydemir oynamıştır. Müzikleri ise Baba Zula ’ya ait olup aynı zamanda ilk albüm çalışmalarıdır.

---------------------
Polis : Ben dayak atmaktan sıkıldım, o yemekten sıkılmadı. Ben hapse tıkmaktan sıkıldım, o hapiste yatmaktan sıkılmadı. Gardiyanlar sıkıldı. Savcılar sıkıldı. Hakimler sıkıldı. Memleket sıkıldı. Bu hayta sıkılmadı!Çaldığı araba kimin arabasıymış biliyor musun? Büyük bir Koç'un?Araba, İçişleri Bakanlığı Müsteşarı'nın. Marifetmiş gibi, bir de getirip çaldığı yere park etmiş.
Reis : Bana yeni bir şey söyle!
---------
Mahsun : Seni diğerlerinden ayırdığım için özür dilerim. Hepinizi birden götürmek isterdim; ama izin vermiyorlar. Artık hiçbir şeye izin vermiyorlar.
---------
Reis : Babam taksiciydi. Bir gece, saat üç ya da dörtte bir sokaktan geçmek zorunda kalmış. Sokağın ortasında bir masa varmış. Masanın başında da bir adam. Ne yapıyormuş biliyor musun? Çorba içiyormuş. İşkembe ya da kellepaça; sarımsaklar, sirkeler...Tam bir masa. Her neyse. Babam taksiden inmiş,adama, "Ne yapıyorsun?" demiş.Adam hiç cevap vermemiş.Çekmiş tabancayı...Bang! O yüzden, ne zamandar bir yola girsem...o yolda bir masa,masada da çorba içen birini görsem...geri vites nallıyorum.
---------
Polis : İsmi ne kızın?
Mahsun :Bilmiyorum.
Polis : Tanımıyor muydun?
Mahsun :Hayır, tanıyordum.
(bu sahnedeki Polis yönetmen Derviş Zaim'dir)
--------
Mahsun : Senin yatacakyerin yok mu?
Kadın : Hem var, hem yok.Arkadaşlarda kalıyorum.
Mahsun : Ben de. Ama arkadaşlar iyidir.
--------
Filmin bitişinde ki reklam da yapmış olduğum kıyaslamalara uygun nitelikte sanırım:
"Seni yerim sosis, şişman sosis, uzun sosis. "

Boş Ev belki de Kim Ki Duk’un üzerine en çok söz söylenebilecek filmi. Bu biraz da filme nasıl bir okuma yaptığınıza bağlı ama önemli olan bir gerçek var ki yönetmen bu filminde kendi ülkesinden, çevresindeki nesnellikten beslenerek bütün insanlığı ilgilendiren konuları tartışmaya açıyor. Modern dünyanın yarattığı otorite ve mülkiyet arzularına biraz daha yakından bakınca bu sosyo-politik koşulların insanı nasıl kendine bile yabancılaştırdığını görüyor, eğer farklı olanın üzerinde düşünme cesaretiniz varsa artık çok kanıksadığınız yalnızlığınız ve duyarsızlığınıza hayret ediyorsunuz…

Genel ahlak anlayışının tasvip etmeyeceği sıradışı karakterleriyle düş ve gerçeğin sınırında gezinen bu filmle yönetmen, seyircinin karakterlere ölçülü bir mesafede durup onları tanıyıp, onlarla uzlaşma olanaklarının kapılarını aralarken, bizlere, kahramanların içinde yaşadığı nesnelliği sorgulama imkânı tanıyor, bu şekilde kendi nesnelliğimizi de sorgulama fırsatımız oluyor.



Filmin başında genç adamı BMW motosikletiyle Seul şehrinin sokaklarında dolaşıyor ve ilk bakışta evlere servis yemeklerinin ilanlarını dağıttığını görüyoruz. Sonradan anlıyoruz ki aslında 21. yüzyılın okumuş evsizlerinden biri o da. Evsizliği zoraki bir durum değil, kendi tercihi; bir ikamete sahip olmamayı seçiyor bu gizemli genç, aynı konuşmamayı seçtiği gibi. Başkalarının evlerinin boş hallerini seviyor bu sessiz adam. Böylece başkalarının yaşamlarının izlerine dokunabiliyor onların yokluklarında, neleri unutup neleri biriktirdiklerini görebiliyor. Gündüzleri sokak gezip tespit ettiği boş evlere geceleri giriyor bu tuhaf yabancı. Amacı hırsızlık değil, tanımadığı hayatların izlerini sürmek. Girdiği bu evlerin yataklarında yatıyor, onların dolaplarından karnını doyuruyor, koltuklarında oturuyor ve resim albümlerine bakıyor. Evi terk etmeden önce de ev sahiplerinin kirli çamaşırlarını yıkıyor, asıyor, evlerindeki bozuk aletleri tamir ediyor. Unuttuğumuz nesnelerin şiddete yol açabileceğini, onları öyle bırakmamız gerektiğini anlıyoruz ilerleyen dakikalarda. Zira bu delikanlının düzelttiği bir oyuncak tabanca sahiplerine zarar veriyor. Sonra bu tuhaf gencin günün birinde girdiği evin boş olmadığını fark etmesiyle evlerde yalnızca nesneleri değil insanları unuttuğumuzu da görüyoruz. Sessiz genç, kocası tarafından şiddete maruz bırakılan bu eski modelin varlığını bir süre sonra fark ediyor, tabi genç kadın da onu. Sonra bu unutulmuş, hırpalanmış kadını da tamir etmeye başlıyor. Yönetmenin bu gizemli yaklaşımıyla genç kadının da konuğunu bekleyen ihmal edilmiş bir boş ev olduğunu anlıyoruz: “Bütün yalnız ve kayıp ruhlar birer boş evdir, sahibini, konuğunu bekler” diyen yönetmen bu yalnız ruhları buluşturduğu kavşakta bizi de sözcüklere gerek olmayan bir yolculuğa dahil ediyor.

Bu yolculuk sayesinde insanların mülkiyet arzularıyla daha yakından tanışma imkânı bulmuş oluyoruz. İnsanların otoritelerini sadece nesneler üzerinde değil, insanlar üzerinde de kurmaya çalıştığını, bunu sağladığı zaman da o kişiyi mülkiyeti altına aldığına tanık oluyoruz. Otoritesinin sarsıldığı zaman “meşru” şiddete başvurabildiğini, “meşru” şiddetin yetmediği yerde kendi ihmal ettikleriyle ilgileneni kendi yöntemleriyle cezalandırma hakkını kendinde bulduğunu görüyoruz. Bu tuhaf gencin otorite gözünde her anlamda suçlu olduğunu da… Hem mülksüzlüğü, iletişimsizliği seçerek “normal” v e “makul” olanı reddetmedeki ısrarı hem de otoritenin mülkiyet sınırlarını ihlal ettiği için. Otorite; hırpalanmış kadının gayri meşru şiddete başvuran zorba kocası olabildiği gibi unutulmuş olan yaşlı bir adamın babalarını birdenbire hatırlayan çocukları da olabiliyor.

İnsanların artık eşyalarına bile yabancılaştığı modern dünyada farklı olan farklılığı oranında düzen için tehlike teşkil ediyor. Bu durum da tehlikenin bertaraf edilmesi, hem otoritenin gücünü koruması hem de sistemin çarklarının düzenli olarak işlemesi için olmazsa olmaz oluyor. Kocaman apartmanlarda komşularını tanımadan yaşayan insanlar etraflarına yabancılaştığı oranda bencilleşiyor, bencilleştikçe de yabancılaşıyor. Öyle ki gündüz vakti komşunun evine giren bir hırsızı komşusu sanabiliyor, hırsız olduğunu anlasa bile huzuru sarsılmasın, düzeni bozulmasın diye tepkisiz kalabiliyor, tepkisizliği ise yalnızlığını artırıyor. Bu duyarsız ve bencil bireylerin yarattığı yalnız ve mutsuz toplumda bu sessiz gencin bir yer bulabilmesi elbette zor. Belki de bu yüzden girdiği evlerde bulduğu fotoğraflarla kendi fotoğraflarını da çekiyor. Tanımadığı bu insanlarla fotoğraflarda buluşup onlarla yokluklarında barışıyor. Bu tuhaf bir paylaşım türü, biraz uzak bir yakınlık hissi belki ama toplumun diğer birçok ferdinin birbirine ve kendine daha yakın olduğunu iddia etmek de güç. Belki de bu yüzden çocuğun bu insani yani antipatik ve garip kaçıyor, suçlanmasına ve dışlanmasına neden oluyor. Yönetmen, gencin kalıpları hiçe sayan ve dolayısıyla “homojen” modern devlette yerleşebildiği yegâne konum olan “ötekiliğinin” (ve bu durumun yarattığı nesne olarak algılanışının) ötesinde yatan insanı ve bu insanın modern iktidarın farklılıklara kör nesnelliğine sıkışıp kalmış paylaşımcılığını gösteriyor bizlere. Yaşam kodları farklı olan bu genç adam otoritenin köşeli, sınırlı ve bir o kadar da bunaltıcı gerçekliğinden kaçıp bir hayale, masala sığınmış gibi. Tabi kaçarken yanında aşık olduğu bu kendi gibi sessiz kadını da götürmeyi unutmuyor. İşte bu yüzden yönetmen, filmin kadının da erkeğin de ayrı ayrı rüyaları olarak kabul edilebileceği gibi zorba kocanın kâbusu olarak da görülebileceğini söylüyor.

Ayrıca güç ve şiddetin simgesi golf topları çocuğun elinde kimi zaman pasif kimi zaman ise birebir şiddetin simgesi haline geliyor. Topa bir delik açan tuhaf genç topu metal bir iple sıkıca ağaca bağlayıp lüks binalara doğru fırlatıyor. Ağaca bağlıyor çünkü golf topu o kadar serttir ki birini öldürebilir. Zaten sert vuruşlara dayanamayan kablo sonunda kopuyor ve top serbest kalarak birisine zarar veriyor Genç adam golf toplarını birilerini incitmede kullandığında ise (zorba kocaya yaptığındaki gibi) sanki adalet dağıtmaktadır, ama kendi sıra dışı ve garip yöntemiyle…


Bu iki aşık boş evlere girmeye beraber devam ederlerken otorite ve uzantıları bu tılsımlı rüyayı sarsıyor. Genç adam hapishaneye, yaralı kadın ise kocasının yanına gönderiliyor. Filmde Uzakdoğu felsefesine özgü bir pasif direniş burada gösteriyor kendisini. Zira kahramanlarımız şiddete karşı koyacak güçleri olmadığı için bir yandan düşmanlarının yılmasını beklerken diğer yandan da sabırla ruhlarını eğitiyorlar. Genç adam bedenini ve zihnini tanıyıp onları eğiterek insanların göremediği noktalarda dolaşmayı öğreniyor sonunda ve sonuç olarak evlere girmeye devam ediyor, üstelik bu sefer hayalet gibi dolu olanlarına. Dünyaya eline çizdiği gözle bakmaya başladığında bedeninin sınırlarından kurtulup hareket alanını genişletiyor. Bu sefer tartının üzerinde buluştuğu genç kadınla beraber varolmanın hafifliği aşkın dayanılmaz hafifliğine dönüşüveriyor.

Kim Ki Duk sinemasının minimalist anlatım dilinin derinliklerinde yatan güç belki de bu 3. göz anlayışıdır. Yönetmenin filmleri de dünyaya bakmak ve onu dönüştürmek için 3. bir göz gerektiğini devamlı hatırlatmaya çalışır gibidir sanki. Tabii üçüncü göz yetmez; yalnızlığı ve dışlanmayı ama diğer yandan özgürleşmeyi göze alacak cesaret de gerekir.

Hali hazırda onu tanıyanınız pek yoktur belki de. Ama yakında herkesin en azından bir kez de olsa bir şarkısını dinleyeceğini ve seveceğini sanıyorum. Şimdilik Myspace üzerinden paylaşsa da yakın gelecekte onu daha farklı ortamlarda da görebiliriz. Lastfm'de de görün diye grup da açtım, bi bakın, beğenin, takibe alın. Pişman olmayacaksınız.

Myspace Adresi

Lastfm Grubu

İstanbul Modern Sanat Müzesi'nin, Mimar Sinan Sinema-TV Merkezi ile birlikte hazırlamış olduğu, geçmişten Türk sineması seçkileri 7-14 mayıs tarihlerinde gösterilecek. Gösterimler müze ziyaretçilerine ücretsiz. Bu demek oluyor ki 3 ytl ye müze ziyaret bileti aldıktan sonra filmlere katılım serbestliği var. Müze'de "Sizin Perşembeniz" uygulaması hala geçerli olduğundan, perşembe günü sergi ve filmler ücretsiz olarak gezilip-görülebilir.

ilgililer için etkinlik programı** :

07 / 05 / 2009 - Perşembe
UMUT - 17:00
1970, Yönetmen: Yılmaz Güney / Oyuncular: Yılmaz Güney, Tuncel Kurtiz, Osman Alyanak

BİTMEYEN YOL - 19:00
1965, Yönetmen: Duygu Sağıroğlu / Oyuncular: Fikret Hakan, Selma Güneri, Erol Taş, Tuncel Kurtiz

08 / 05 / 2009 - Cuma
VESİKALI YÂRİM - 16:30
1968, Yönetmen: Ö. Lütfi Akad / Oyuncular: Türkan Şoray, İzzet Günay, Ayfer Feray, Semih Sezerli

AH GÜZEL İSTANBUL - 18:00
1966, Yönetmen: Atıf Yılmaz / Oyuncular: Sadri Alışık, Ayla Algan, Feridun Çölgeçen

09 / 05 / 2009 - Cumartesi

Bir Günlük Festival - Medyanın Marifetleri
Medyanın günlük olaylara olan etkisini anlatan 4 yabancı film gösterilecek.

BAŞKANIN ADAMLARI - 12:00 ( Wag the Dog )
Yönetmen: Barry Levinson / Oyuncular: Dustin Hoffman, Robert De Niro, Anne Heche

KÖPEKLERİN GÜNÜ - 14:00 ( Dog Day Afternoon )
Yönetmen: Sidney Lumet / Oyuncular: Al Pacino, John Cazale, Charles Durning

KATİL DOĞANLAR - 16:00 ( Natural Born Killers )
Yönetmen: Oliver Stone / Oyuncular: O-Lan Jones, Woody Harrelson, Juliette Lewis

ÇILGIN ŞEHİR - 18:00 ( Mad City )
Yönetmen: Costa Gavras / Oyuncular: John Travolta, Dustin Hoffman, Mia Kirshner

10 / 05 / 2009 - Pazar
AH GÜZEL İSTANBUL - 13:00
1966, Yönetmen: Atıf Yılmaz / Oyuncular: Sadri Alışık, Ayla Algan, Feridun Çölgeçen

KARANLIKTA UYANANLAR - 15:00
1964, Yönetmen: Ertem Göreç / Oyuncular: Ayla Algan, Beklan Algan, Fikret Hakan, Kenan Pars
Gösterim Konukları : Ertem Göreç

VESİKALI YÂRİM - 18:00

12 / 05 / 2009 - Salı
ŞEHİRDEKİ YABANCI - 13:00
1962, Yönetmen: Halit Refiğ / Oyuncular: Göksel Arsoy, Nilüfer Aydan, Talat Gözbak

KIRIK ÇANAKLAR - 15:00
1961, Yönetmen: Memduh Ün / Oyuncular: Lale Oraloğlu, Rüya Gümüşata, Mualla Kaynak, Turgut Özatay

VESİKALI YÂRİM - 17:00
1968, Yönetmen: Ö. Lütfi Akad / Oyuncular: Türkan Şoray, İzzet Günay, Ayfer Feray, Semih Sezerli

13 / 05 / 2009 - Çarşamba
KIRIK ÇANAKLAR - 13:00

ŞEHİRDEKİ YABANCI - 15:00
Gösterim Konukları: Halit Refiğ, Göksel Arsoy, Nilüfer Aydan

KARANLIKTA UYANANLAR - 17:00

14 / 05 / 2009 - Perşembe
UMUT - 13:00

BİTMEYEN YOL - 15:00
Gösterim Konukları : Duygu Sağıroğlu, Selma Güneri

LİNÇ - 18:00
-------------------------------------
**İstanbul Modern

Yazıdan daha fazla istifade için önce ilk bölümü okumalısın genç:)

Cahil Periler’ de tanık olduğumuz bu saydam ilişkiler bağından sonra 2 yıl geçer ve derinlerden bir ses gelir: ‘Gocce Di Memoria (Geçmişten Anılar)’. Bu anılarla şekillenen özellikle müzikleriyle bir kült haline gelen Ferzan Özpetek ’in dördüncü filmi La Finestra Di Fronte (Karşı Pencere) gösterime girer. Pencereleri karşılıklı birbirine bakan evliliğinde sorunlar olan Giovanna ile mahalleye yeni taşınan ve yalnız yaşayan Lorenzo ve geçmişi sırlarla dolu yaşlı bir adam olan Davide arasındaki ilişkileri anlatıyor Ferzan Özpetek bu filminde. Ferzan Özpetek bu filmiyle büyük bir başarı yakalar ve İtalyan Oscarları olarak bilinen David Di Donatello ödüllerinden 5 ödül kazanır bu filmiyle. Başrollerini güzeller güzeli İtalyan oyuncu Giovanna Mezzogiorno (Giovanna), Raoul Bova (Lorenzo), Massimo Girotti (Davide) ve Serra Yılmaz’ın paylaştığı filmde Ferzan Özpetek az karakterle ve durağan gibi gözüken bir hikaye ile insan ilişkilerinin özüne inerek bu ilişkiler arasındaki saydam bağı görmemizi sağlıyor. Karşı Pencere’nin müzikleri Ferzan Özpetek’in ilk kez Cahil Periler ’de beraber çalıştığı Andrea Guerra’ya ait. Andrea Guerra’nın yarattığı tema parçası La Finestra Di Fronte (Karşı Pencere) filmin hazırlanan fragmanıyla birleşince ortaya filmi izlemeden önce büyük bir görsel şölen yaratmayı başarıyor. Filmin soundtrack albümündeki parçalara bakarsak;

1. Finestra Di Fronte
2. Sezen Aksu- ‘Karşı Pencere’
3. Pensiero Di Te
4. Guadalupe Pineda, Los Tres Ases- ‘Historia De Un Amor’
5. Scelta
6. Confronto
7. Ma Che Freddo Fa
8. Torte E I Ricordi
9. Panchina Sul Prato
10. Amore Perduto
11. Mina- ‘Chihuahua’
12. Una Lettera Mai Letta
13. Sezen Aksu- ‘Şarkı Söylemek Lazım’
14. Giorgia- ‘Gocce Di Memoria’


Filmde Serra Yılmaz ile Giovanna Mezzogiorno’nun olduğu işyeri sahnelerinde ve sonrasında çalan Sezen Aksu’nun Şarkı Söylemek Lazım tempoyu yükseltirken; Davide’nin Giovanna ile olan dansı sonucu geçmişe döndüğü sahnede çalan yılların klasik parçası Historia De Un Amor’la aşkın ve tutkunun hakim olduğu tango yapmak geliyor içimizden ve tam bu anda Mina’nın Chihuahua şarkısı ile tempo yine yükseliyor ve yerimizde durmamız imkansızlaşıyor. Filmin sonuna geldiğimizde ise Ferzan Özpetek’in filmlerinde işlediği insan ilişkilerini özetleyen Giorgia’nın seslendirdiği Gocce Di Memoria ile Karşı Pencere ve filmin müzikleri beynimize kazınıyor ve artık tutkunun, aşkın, üzüntünün ve geçmişin sarı yaprakları, sembolü haline geliyor.

Your Secret Heart Is A Sacred Heart: ‘GİZLİ YÜREĞİN, SENİN KUTSAL YÜREĞİNDİR.’ 2005 yılına geldiğimizde bu temadan yola çıkarak Ferzan Özpetek bizi genç bir kadının iç yolculuğunda ona eşlik etmemize davet eder. Başrollerini Barbara Bobulova ve Andrea DiStefano’nun paylaştığı Cuore Sacro (Kutsal Yürek) filminde başarılı bir iş kadını olan Irene tarihi bir bina olan eski aile evini satmaya karar verir ve evin boşaltım işlemleri sırasında, küçük yaşta kaybettiği annesine ait odanın, 30 yıldır hiç bozulmadan korunduğunu görür ve bundan çok etkilenir. Annesi ve çocukluğu ile ilgili anılarını hatırlayan Irene, hem bu durumun, hem de burada tanıştığı Benny adlı küçük kızla olan ilişkisinin etkisiyle hem iç dünyasında hem de geçmişinde bir yolculuğa çıkar. Önceki filmlerinde olduğu gibi karakter analizinden ilerleyen Ferzan Özpetek’in bu filminin müzikleri yine Andrea Guerra’ya ait. Ferzan Özpetek’in filmografisinde görülen mekan değişimi ve bu son üç filminde Andrea Guerra ile çalışması filmin müziklerinde de büyük ölçüde bir değişme yaratıyor. Cahil Periler ve Karşı Pencere filmlerinde olduğu gibi bu filmde de doğunun egzotik ritm tınıları yerini sağlam bir orkestra temeli üzerine oturan ve perküsyondan çok ağırlığın piyano ve kemanlarda olduğu insanı geçmişine ya da geleceğine, bulunduğu zaman diliminin dışarısına çıkaran parçalar hakim. Parçaların bu özelliği de filmdeki Irene’nin iç ve geçmiş yolculuğuna bizi de taşıyor. Biz de onun yanında Ferzan Özpetek’in yarattığı büyük dünya içindeki kendi küçük dünyalarımızda yolculuğa çıkmış oluyoruz.

Geçmişe olan bu yolculuktan sonra 2007 yılına geldiğimizde bizi Ferzan Özpetek’in ‘Saturno Contro (Bir Ömür Yetmez)’ filmi karşılıyor. Ferzan Özpetek bu filminde de aşk ve arkadaşlık ilişkileri temelinden geçmişe dönüyor. Kırklı yaşlarına gelmiş bir grup arkadaş, dostluklarını, aşklarını ve en önemlisi hayatlarını sorgular. Dostlukta olduğu kadar aşkta da kaybetmekten korkan bu grup heyecanlarıyla ve en derin korkularıyla ve de geçmişleriyle yüzleşirler. ‘Yüzleşmek’. Ferzan Özpetek ’in filmlerinin hepsinde kullandığı en önemli ve temel tema. Hayatta olan ve zaman-mekan kavramı olmayan değişim karşısında insanların da değişmesi kaçınılmaz olduğu için insanların duygularını dışavurması ve bu dışavurum sonucu çevrelerindekilerle yüzleşmesi Ferzan Özpetek’in dünyasında en önemli halkayı oluşturuyor. Ve bu halka Saturno Contro (Bir Ömür Yetmez)’ da saydamlığından kurtulup bir vücuda bürünüyor. Ve de hayatımızda hiçbir zaman ayrılamadığımız ve bizden de ayrılmak istemeyen zaman-mekan ikilisi bu filmde sınırsızlığa ulaşıyor ve çevresindeki kalıplarla örtülü hücreden kurtuluyor. Başrollerini Margherita Buy, Pierfrancesco Favino, Stefano Accorsi, Ambra Angiolini ve Serra Yılmaz’ın paylaştığı filmin müziklerinde bu sefer Andrea Guerra’yı görmüyoruz. Filmin müziklerinin kompozitörü olarak karşımıza bu sefer Neffa çıkıyor. İtalya’da alternatif, r’n’b, soul tarzında müziğiyle tanınan Neffa’nın Bir Ömür Yetmez için hazırladığı Passione ve Il Quadro soundtrack albümün favorilerinden. Filmin soundtrack albümündeki parçalar:

1. Neffa- ‘Passione’
2. Ad Un Passo Dal Mare
3. Sofia Loren- ‘Zoo Be Zoo Be Zoo’
4. Le Rose E La Pietra
5. Işın Karaca- ‘Bitmemiş Tango’
6. Il Quadro
7. Gabriella Ferri- ‘Remedios’
8. Tema Dei Pianeti Parte-1
9. Attesa
10. Nil Karaibrahimgil- ‘Pırlanta’
11. Tema Dei Pianetti Parte-2
12. Carmen Consoli- ‘Je Suis Venue Te Dire Que Je M’en Vais’
13. Neffa- ‘Passione (Tango) Beguine’

Ferzan Özpetek Filmleri ve Müzikleri... Yazarken başlığın altında ezilip kalacağımı çok düşündüm; fakat bu yazıyı yazarken Ferzan Özpetek ’in filmlerinde kullandığı yoldan gittim ben de. ‘Dışavurum’. Hayata hep zor deriz, karmakarışık deriz. Fakat bu zorluğu, karmaşıklığı ve kaosu yaratan esasında bizleriz. Ferzan Özpetek sürekli bazı eleştirmenlerce ‘Hep aynı konuyu, temayı işliyor’ şeklinde olumsuz eleştiri alıyor. Esasında cümleye bakıldığında ve yapılan reklam ve haberlerle bu eleştiri olumsuz olarak betimleniyor. 1998-2007 yılları arasına sığdırdığı bu altı filme baktığımızda iyi ki de hep aynı konuyu işlemiş diyorum. Çünkü O’nun sayesinde içimizdeki ve çevremizdeki çığlıkları duyabiliyoruz, O’nun sayesinde korkularımızın karşısında kalkanlaşıp, heyecanlarımız karşısında saydamlaşıyoruz ve O’nun sayesinde ‘karmaşık’ dediğimiz bu dünyada karmaşıklığı yaratan milyonlarca insandan biri olarak kendimizi görüyor ve duygularımızı; daha önemlisi iç dünyamızı özgürce dışavurabiliyoruz. Umarım daha nice Ferzan Özpetek filmleriyle bu karmaşıklaşan büyük dünya içinde kendi küçük dünyamızın farkına varır ve çevremizdeki insanlar karşısında bu küçük dünyamızı saydamlaştırmayı başarabiliriz. Herkese iyi seyirler!

KONUK YAZAR: CAPOUPASCAP
http://tchikitchiki.blogspot.com/

Ferzan Özpetek Filmleri Ve Müzikleri (Bölüm 1)

---
# Diğer Konuk Yazarlar #

1998 yılından bu yana her yıl düzenlenen uluslararası bir kadın film festivali Uçan Süpürge. Türkiye'de 'kadın' adı altında yapılan işlere genelde ön yargı ile bakılır. Feminizm kavramı ise ne yazık ki ülkemizde çarpıtılan kavramlardan biri. Feminizmin kökeninde cinsiyet eşitliği yatarken, bu durum Türkiye'de genelde çok konuşan sıkıcı kadınların takındığı bir tavır olarak algılanır. Bu yüzden de 'kadın' başlıklı yapılan her türlü kültürel faaliyete bir metre öteden yaklaşır insanlar. Kadın filmleri, kadın fotoğrafları, kadın romanları ve daha nicesine acaba derler hep. Uçan Süpürge ise sıkıcı kadınların bir araya gelip, dünyayı biz yarattık tavrı takındığı bir festival değil, sanılanların aksine.

Kemikleşmiş bir ekibi var Uçan Süpürge'nin. Aldıkları maddi destekler var elbet; ama ülke şartlarında yetmiyor bu zaman zaman. Buna rağmen ellerinden gelen her şeyi sonuna kadar yapıyor onlar. Sadece senede bir haftalık olan film festivali ile sınırlı da değil üstelik yaptıkları. Çeşitli projeler dahilinde 81 il gezilip, söyleşiler, seminerler düzenleniyor. Çünkü yapılan her şeyin ana temasında 'bilinçlendirme' yatıyor.

Bu yıl 12.'si düzenlenen film festivalinin teması ise 80'ler. 80'li yıllar tüm dünyaya damgasını vurmuş yıllar olarak bilinir. Dünyanın unutmak istemediği, ülkemizde ise unutulması için bütün çabaların sarfedildiği yıllar 80'ler. Yaşanan tüm kötü olaylar anlatılmaz, saklanır adeta. Uçan Süpürge ise bir nevi tarihimizle yüzleştirecek bizi. Bilinçlendirecek, bilmediklerimizi anlatacak, izletecek. Sadece film gösterimleriyle de değil üstelik. Bu konu üzerine festival boyunca söyleşiler düzenlenecek ve 12 Eylül temalı bir mektup sergisi açılacak.

Seçtiği tema ve söyleşileri ses getirdiği kadar, ağırlayacağı konuklarla da bu sene adından sıkça bahsettiriyor festival. Ünlü İspanyol yönetmen Pedro Almodovar'ın oscar ödüllü Annem Hakkında Her Şey filminin oyuncularından Antonia San Juan, festivalin önemli konuklarından. Alman sinemasının ses getiren yönetmeni Ulrike Ottinger ve Mısır Sineması'nın divası sayılan Magda ise festivalin ses getiren bir diğer konukları. Ayrıca bu yıl Uluslararası Film Eleştirmenleri Birliği FIPRESCI ödülü de festival dahilinde verilecek. Ülkemizden de Pandora'nın Kutusu filmi yarışacak ve filmin yönetmeni Yeşim Ustaoğlu'nun tüm filmleri festival boyunca gösterilecek.

Tüm dünyada kadın olmak başka bir boyutmuş gibi algılanırken, ülkemizde bu durum daha da zor aslında. Kadın kavramına karşı maksimum ön yargı varken, bir şeyleri icraate dökmek her şeyden daha zor. Ve tüm bu zorluklara rağmen verilen onca emek var ortada. Asıl önemli olan fikirlerin çatışması değil, dayanışma içerisinde olmasıyken, bunun öneminin vurgulandığı tüm oluşumlara destek vermeliyiz gibi geliyor bana. Uçan Süpürge ise bu dayanışmanın vurgulandığı nadir oluşumlardan biri.

7 Mayıs'ta Büyük Tiyatro'daki açılış gecesi ile başlayacak festivalde, 26 ülkeden 81 kadın yönetmenin 90 filmi sinemaseverlerle buluşacak. Festivalin programına buradan ulaşabilirsiniz.

Sözcükler kısıtlar insanı… Sözcükleri mülkümüze aldıkça onların belirlediği sınırlar içinde dolaşmak zorunda kalırız. Ezeli yalnızlığımızı konuşarak aşmak ister, çoğu zaman, aksine modern dünyanın mülküne hapsolmuş yalnız bireyi gibi kendimizi ebediyen yalnızlığa iletişimsizliğe mahkum ederiz. Zira sözcüklerin anlatmada yetersiz kaldığı, bazen de anlamı, anlaşılmayı daha çok ertelediği, kimi zaman da imkansız kıldığı durumlar, duygular vardır. O zaman davranışlar, bakışlarla sözcüklerin yarattığı kalıpları kırar, uçsuz bucaksız bir duygu evreninde hakikat arayışına çıkarız, ona tam dokunamasak da yaklaştığımızı hissederiz. Güney Koreli yönetmen Kim Ki Duk da sanki filmlerini bu duygu evreninde çekiyor ve burada sözcükler kimi zaman gereksizliği gösterilmek kimi zaman da görsel gerilimin altını çizmek için kullanılan bir araç sadece ama kesinlikle yarattığı büyülü dünyanın olmazsa olmazlarından değil. Kahramanları da, her şeyi olduğu gibi sözcükleri de mülküne alıp kendilerini onlara hapsedenlerin yadırgayacağı, antipatik bulacağı cinsten; farklı, sıradışı ama yönetmeninin minimalist stilinin yarattığı heybetli karakterler ama yalnızca gören gözlere… Yönetmenin sineması da oyuncu odaklı, diyaloglar arasında kaybolan Hollywood sinemasına bir o kadar uzak ve yabancı. Zamanı eğlenerek, insanı bunaltan gerçekliği bir süre de olsa unutarak geçirtmek vaadiyle değil sanki zamanı yavaşlatmak, acı da olsa varoluşumuzu hatırlatmak ve üzerine düşündürmek için kamerayı eline alıyor Kim Ki Duk. Karakterleri konuşmamayı seçmişler. Ya sözcüklere olan güvenlerini yitirdiklerinden ya da kendi yarattıkları uçsuz bucaksız evreninin hakikat soslu büyüsünü bozmamak için. Konuşmadan daha derin anlamları paylaştıkları gibi aştıkları sınırların kenarlarında yani insanların görebildiği alanın dışında dolaşmayı da öğrenebiliyorlar kimi zaman. Tercihen toplum dışı kalmış, dinginlik içinde doğayı ve kendilerini dinleyen yalnız bireyler onlar ama görece değil, zira yalnız olduğunu keşfetmek insanı daha yalnız değil daha farkında kılar çoğu zaman.

Türkiye izleyicisinin Kim Ki Duk ile ilk karşılaşması “ İlkbahar, Yaz, Sonbahar, Kış… ve İlkbahar” ile olmuştu. Ancak yönetmenin en can alıcı filmleri “Fedakar Kız” ve Berlin Film Festivali’nde en iyi yönetmen ödülü aldığı “Boş Ev” filmiydi. Zira Kim Ki Duk, bu filmleriyle farklılığını ortaya koymuş, sinemanın anlatım olanaklarını kendine has üslubuyla kullanarak özenli ve duyarlı bir sinemayı gözler önüne sermişti. Yönetmen, filmografisinin erken tarihlerinde birebir şiddet içeren filmler çekse de son dönem yapıtlarında psikolojik şiddete yönelmiş, pasif direniş gösteren karakterleriyle insan ilişkilerinin içerdiği çatışmaları betimlerken bir yandan da insan ruhunun derinliğini anlatmak mümkün olmasa da hissettirmiştir. Bu durum Kim Ki Duk’un “Yay” filminde de çok belirgindir. Film sade ama etkileyici görselliği ve müziğiyle sizi de insan ruhunun derinliklerinde sessiz bir yolculuğa çıkarır. Bir yandan insan doğasını ve insanın en temel zaaflarını sorgularken diğer yandan aslında insanın kendisinin de pek öyle sözcüklere dökülemeyecek bir varlık olduğunu anlarsınız, kimi ilişkilerin sözcüklere dökülemediği gibi…

"Dil ne gericidir, ne de ilerici; yalnızca faşisttir” der Roland Barthes. Ürünü olduğu iktidar ilişkileriyle belirlenmiş gerçekliği yeniden yaratan ve yine ona hapsolan dil de hem hükmetmeye yarar hem de sahibini köleleştirmeye çoğu zaman. Bu kirlenmiş dilin içinde özgürlük yoktur, ama ne yazık ki insan için dilin dışı diye bir şey de yoktur. Peki ama bu durumda anlatmak için dile mahkum bireyin özgürleşmesinin hiç mi yolu yoktur? Bu yolun, dile çelme takan oyunbaz bir edebiyattan ve bu edebiyatla yaratılmış yeni bir dilden geçtiğine inanır Barthes. Kim Ki Duk’u izledikten sonra bu seçeneğe özenli ellerle çekilmiş ve farklı bir dil arayışındaki sinemayı da ekleyebiliriz sanırım. Farklı bir dil arayışı diyorum, çünkü verili gerçeklik ona nasıl bakılması, nasıl yorumlanması gerektiğini de beraberinde getiriyorsa ve verili dil de o gerçekliğin bir parçasıysa, statükoyu eleştiren bakışı ifade etmek de ancak farklı bir dille mümkündür; öbür türlü eleştirdiğiniz sistemi yeniden üretmekten ve güçlendirmekten başka bir şey yapmazsınız. Arka cepheyi de görmek ve anlatmak istiyorsanız yalnızca ön cepheye bakan pencereyi kullanamazsınız. Kim Ki Duk arka pencereyi keşfetmişe benziyor ve oradan beraber bakmaya davet ediyor izleyicilerini. Tabi “yükseklik korkusu” olmayanlar çatıya da çıkabilir…